قرینه امتنان در موارد پرشماری در فهم متون دینی به کار گرفته شده است؛ با این وجود دلالت‌های این قرینه و نیز تحلیلی از چگونگی این دلالتها، مورد بررسی مستقل قرار نگرفته است. مقاله حاضر به استقصاء و دسته‌بندی این دلالتها پرداخته است و با توجه به چیستی و ویژگی‌های امتنان به بررسی تحلیلی این دلالتها اقدام کرده است. بر این اساس خطاب امتنانی، خطابی است که به ذکر نعمت از جهت نعمت بودن آن و به جهت اظهار نعمت القاء می‌شود. از ویژگی‌های این خطاب امتنانی بودن افراد آن، تمامیت در بیان و متعارف بودن مورد امتنان است که در سایه این ویژگی‌ها دلالاتی نظیر اثبات عمومیت، اباء از تخصیص، ترجیح تخصص در دوران بین تخصیص و تخصص، بیان حکم شرعی، مفهوم و نیز نسخ ناپذیری را به دنبال دارد.
)