"اما اگر مراد از معرفت و وجوب آن، همان اذعان و تسلیم و باور قلبی باشد، در تصویر تشریع در آن و تکلیف شرعی به آن نه تنها هیچ محضوری وجود ندارد، بلکه اثر مهمی بر آن مترتب است؛ چرا که نفس را ترغیب به قبول و باور می‌نماید و حجاب‌های اذعان را پاره می‌کند و هیچ‌گونه دوری هم در کار نیست؛ چرا که کسی که به کمک عقلش فحص نموده و وجود باری را درک کرده است، اگر درک کند که همان خالق اراده نموده ـ تشریعا ـ که انسان به او ایمان آورده و تسلیم او گردد، بر این کار تشویق می‌شود و نفسش رام می‌گردد و موانع را راحت‌تر کنار می‌زند. و نیز وجوب عقلی و شرعی دیگری در کار است که همان محافظت بر پاکی و طهارت نفس است تا از تاریکی که موجب عدم کرنش و تسلیم قلب در برابر حق است، به دور باشد: «و کان عاقبة الذین اساءوا السؤیآ أن کذبوا بآیات الله و کانوا بها یستهزئون (1) بنابراین، برای محافظت بر بقای ایمان باید بر طهارت نفس کوشش نمود و با توجه به همه این مراحل تکلیف شرعی به اعتقاد و اذعان ـ به عنوان یک فعل نفسانی ـ حتی در مقام توحید تصور دارد و هیچ محذوری هم ندارد."
)