واحد ارتباط زبانی، فعل است. معنای این گزاره آن است که ارتباط زبانی را نمی‌توان تنها با توجه به قراردادهای زبانی و قواعد و قوانین مربوط به یک زبان خاص تحلیل کرد. بنابر این مبنا هر نوع ارتباط زبانی از سنخ انشاء و فعل گفتاری است.از این رو، فیلسوف زبان و نیز عالم اصول در بحث‌های تحلیلی الفاظ نباید در سطح سمانتیکی زبان متوقف بماند، بلکه باید توجه خود را به تبیین و کشف قوانین و قواعد عام زبان به ویژه قواعد مربوط به استعمال معطوف کند؛ زیرا فعل گفتاری، معیِّن معنا است و لذا در صورتی می‌توان ساختار دقیق یک قضیه را تعیین و معنای ایجاب و سلب قضیه را فهمید که آن را از سنخ فعل تلقی کرد. نگارنده در این مقاله تلاش کرده است با تحلیل دقیق نظریة ارتباط زبانی چون یک فعل، نشان دهد چگونه فهم حقیقت معنا و اجزاء دقیق قضیه و سلب و ایجاب، مبتنی بر این نظریه است.
)